انواع پاستیل، آن هم در شکل های فانتزی خرسی و نوشابه ای از جمله تنقلاتی است که خوشایند کوچک و بزرگ بوده و دانستن اطلاعاتی مفید، مختصر و کوتاه درباره چگونگی تولید آن، خالی از لطف نیست.
بنا به آنچه که از متون قدیمی تر به دست آمده است نزدیک به یک قرن از اختراع میان وعده ای بسیار لذیذ و خوشمزه به نام پاستیل می گذرد. شاید برای بسیاری از کودکان دیروز و بزرگترهای امروز، نام پاستیل، تصویر خرس های کوچک و خندان یا نوشابه های رنگارنگ را تداعی کرده و محبوب ترین شیرینی میان آنها باشد.
شما کدام یک را ترجیح می دهید؟ خرس های کوچک و خندان یا نوشابه های گازدار ژلاتینی را می پسندید؟ به راستی رمز وفاداری مصرف کنندگان این میان وعده محبوب در طول نزدیک به صد سال چه می تواند باشد؟
پس از اختراع و رواج مصرف پاستیل که در ابتدای کار به بیش از سه مدل نمی رسید یک انیمیشین کوتاه درباره خرس های پاستیلی ژلاتینی و چسبناک توسط کمپانی والت دیزنی ساخته شد که بیش از چهل میلیون بیننده در سراسر کشورهای دنیا از آن بازدید کردند و تا مدت ها رکورد تماشاگر را از آن خود نمود.
تولید نخستین پاستیل خرسی و نوشابه ای در آلمان
در سال 1920 میلادی فردی به نام هانس ریگل پس از ترک کار سابق خود در یک قنادی محلی، تصمیم به افتتاح یک کارگاه شکلات سازی نمود. او به همراه همسر خود در ابتدا به تولید آبنبات های شیشه ای و بدون رنگ پرداخت. در واقع نام برند هاریبو که برای بسیاری از مصرف کنندگان این شکلات های ژلاتینی بسیار آشنا است برگرفته از ابتدای نام، نام خانوادگی و شهر محل سکونت وی، شهر بن آلمان، می باشد. پس از حدود سه سال از شروع به کار، ایده ای نبوغ آمیز به ذهن او خطور کرد. وی تصمیم گرفت خط تولید آبنبات های نرمی را راه اندازی نماید که در آنها از ژلاتین به همراه انواع طعم های میوه ای بهره ببرد. بدین ترتیب اولین نسل پاستیل های خرسی و نوشابه ای روانه بازار آلمان شدند. به تدریج تولید و عرضه پاستیل های چسبناک و خوشمزه شرکت هاریبو رونق بسیاری یافت. به طوری که پس از مرگ هانس ریگل در سال 1945 فرزندان وی ادامه راه پدر را در پیش گرفتند. آنها یک شعار داشتند که به زودی فراگیر شد: “کودکان و بزرگسالان آن را دوست دارند. خوشحالی جهان از هاریبو است.”
مراحل تولید پاستیل در کارخانه
نخستین مرحله از فرآیند هر نوع پاستیلی در یک کارخانه، طراحی مدل های مربوط به این فرآورده خوشمزه و پرطرفدار است. جالب است بدانیم بسیاری از مدل های پاستیل که هم اکنون به چشم بسیاری از ما آشنا است در ابتدا طرحی روی کاغذ بوده است. پس از طراحی مدل های مختلف، نوبت به ساختن قالب های گچی برای تولید آن می رسد. سپس قالب های ساخته شده روی نوارهای نقاله قرار گرفته و مایع ژلاتینی و نشاسته ای گرمی که طعم دار نیز شده است با کمک ماشین آلات مجهز، داخل این قالب ها ریخته می شود. در برخی از کارخانجاتی که از چنین تکنولوژی برخوردار نیستند از تعدادی نیروی انسانی برای این کار استفاده می شود. سپس در اتاقی با نام “اتاق خشک کن” به مدت چند ساعت پاستیل های تولید شده خشک می شوند و روی آنها یک پوشش مومی به جهت براقیت رنگ و همچنین ماندگاری بالا قرار می گیرد. در نهایت با کمک دستگاه های بسته بندی، پاستیل های به دست آمده به میزان وزن مورد نظر، مورد بسته بندی قرار گرفته و در بازارهای سراسر دنیا در اختیار مصرف کنندگان این طعم ها و اشکال فوق العاده قرار می گیرند.
سرانه مصرف انواع پاستیل
پس از گذشت سال ها از ورود ماده خوراکی و خوشمزه ای به نام پاستیل که در رده تنقلات قرار می گیرد هم اکنون سرانه مصرف آن در میان کشورهای جهان به میزان 52 درصد از سال 2009 تا سال 2012 افزایش یافته است و این نرخ مصرف صعودی خبر از افزایش تقاضا و در نتیجه تولید بیشتر، متنوع تر و باکیفیت تر می دهد. جالب آنجا است که در میان ساعت های مختلف روز، ساعت های عصرگاهی بیشترین میزان مصرف را به خود اختصاص داده اند. به علاوه، در میان انواع طرح هایی که در مورد انواع پاستیل ارائه شده است هنوز هم همان اشکال ابتدایی آن یعنی خرسی و نوشابه ای که دارای احساسی نوستالژیک نیز می باشند در صدر لیست انتخاب ها قرار دارند.
